Είναι τρελός ο αρχηγός

Άρης- ΠΑΟΚ έρχεται από βδομάδα, και τα κείμενα με σαπούνι και σκοινί, μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμα, για να γράψουμε κάτι πιο ευχάριστο σήμερα.
Ήταν Απρίλης του 1996, και η χώρα ζούσε σε ρυθμούς Παναθηναϊκού, με τον τελικό του Παρισιού, και τον ημιτελικό με τον Άγιαξ να είναι επί μέρες τα πρώτα (και τα μόνα) θέματα στα δελτία ειδήσεων, και η σειρά αγώνων με τον Άρη, θα περνούσε για πρώτη φορά τόσο απαρατήρητη. ΟΚ, είχε προηγηθεί και αυτή του 1994, αλλά τότε τα δύο σωματεία βρισκόντουσαν σε εκ διαμέτρου αντίθετες πορείες, και στο εν τω μεταξύ, σε αυτά τα δύο χρόνια, ο Άρης πήρε τα πάνω του, ο ΠΑΟΚ τα κάτω του, και οι δύο γραμμές του γραφήματος έφθασαν σχεδόν σε σημείο τομής.

Η ομάδα μας είχε γίνει μπουρδέλο μετά τον τελικό της Βιτόρια, ο Γκάρετ εξαφανίστηκε (και στον Καλιγούλα και στο Platinum ακόμα τον ψάχνουν),ο Άρης μας κέρδισε για το πρωτάθλημα, μετά από λίγο απολύθηκε κι ο Λούκαϊτς, και τα play offs ανάμεσα στον 5ο ΠΑΟΚ, και τον 4ο Άρη ξεκινούσαν με ξεκάθαρο φαβορί, τους συμπολίτες. Στα χαρτιά τουλάχιστον.

Ο συμπολίτης, με τον ξύσε μας τα αρχίδια όσο θέλεις Χάρολντ Έλις, και τον Έντι Στόουκς σε φόρμα, έδειχνε ικανός μετά από 4 χρόνια, να πάρει κάτι σε παιχνίδι που κρινόταν πρόκριση ή τίτλος (τελικά, πήρε: τα τέτοια μας!), και παρά την απαξίωση της σειράς (ελέω Βάζελου) το Παλαί ξαναζούσε ένδοξες στιγμές του όχι και πολύ μακρινού παρελθόντος: η κίτρινη (και μυρωδάτη από την ποδαρίλα) πλευρά του γεμάτη, και η ασπρόμαυρη το ίδιο, με το μαχαίρι στο στόμα, και μέσα σε κλίμα αναβρασμού λόγω των τελευταίων εξελίξεων. Εισιτήριο; Ούτε για δείγμα, just like the good old days..

Η δήλωση του Μπάνε, λίγο μετά τον τελικό της Βιτόρια, τον είχε βάλει στο επίκεντρο ξανά

όπως και την προηγούμενη χρονιά, με την προσφυγή που είχε καταθέσει παραμονή των εκείνων Άρης-ΠΑΟΚ "Μουστάκια, ρουφιάνε, πλήρωσε τον Μπάνε" ήταν το σύνθημα που δονούσε τότε το Παλαί, σε αυτή τη σειρά αγώνων όμως, οι ΠΑΟΚτσήδες, συνεπικουρούμενοι από την συγκλονιστική εμφάνιση του (κάποτε) Τοτέμ τους, λανσάρουν γι άλλη μια φορά στον οπαδικό χώρο, ένα μίνι σύνθημα: Είναι τρελός, είναι τρελός ο αρχηγός..
(Αυτό το παίρνουν στη συνέχεια Γάβρο-βάζελοι, και το μετατρέπουν σε - Πολωνός, - καραφλός, - Παλαλός και πάει λέγοντας)
Ο αρχηγός του ΠΑΟΚ, γεννημένος αρχηγός, παίρνει την ομάδα από το χεράκι και δείχνει στα σκουλήκια από νωρίς Who is the Boss

(the Prowler, way)
Σκοράρει 5/6 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο, και η διαφορά δεν πέφτει ποτέ, κάτω από τους δέκα πόντους. Στο δε Β' μέρος, ο Σούλης (κόουτς του Άρεως τότε) δίνει εντολή για double team άμυνες στον Τίγρη, κι έτσι την σκυτάλη παίρνουν ο Πέτζα με τον Φάντερμπερκ. Η διαφορά, όλο και μεγαλώνει.

Το ρεκόρ που κρατούσε το φαντασματάκι του ξεπεσμένου Αυτοκράτορα, θα ισοφαρίζονταν εκείνο το βράδυ (θα έσπανε 3 χρόνια αργότερα στον ημιτελικό κυπέλλου του ΣΕΦ, και θα γίνονταν χίλια κομμάτια το 2009 στο Παλατάκι) και το "βαρύ" κλίμα απλώς θα πήγαινε μια βόλτα στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Και τα είπαν και την Παρασκεύη. Μέρα στην οποία, ο Μπάνε, σταμάτησε στους 34, και ο ΠΑΟΚ με 99-88 σκούπισε τον συμπολίτη του, και συνέχισε για να αποκλειστεί στον ημιτελικό από τον ΟΣΦΠ, και στον μικρό τελικό από τον Πανιώνιο του Ίβκοβιτς και του Πάσπαλιε, από την επόμενη Ευρωλίγκα.
Αυτή η σειρά αγώνων με το σκουλήκι όμως, ήταν το κύκνειο άσμα του Τίγρη, και οι τελευταίες ραψωδίες, στο έπος που ξεκίνησε να γράφει από το καλοκαίρι του 1988.

Κι αν τον Απρίλιο τραγουδούσαμε "Είναι τρελός, είναι τρελός ο αρχηγός" ,
τον Ιούλιο το τραγούδι έλεγε: "Τον αρχηγό, τον έπιασε η τρέλα, μας έγραψε, στ' αρχίδια του τα δυό,
σηκώθηκε και πήγε Ιταλία, κι όχι στον Όλυμπιακο"