Να ξεκαθαρίσω πως η Εθνική ομάδα που υποστηρίζω από παιδί μικρό, είναι η Εθνική Ιταλίας.
Ανέκαθεν, με συγκινούσε απείρως περισσότερο, ένα κλασσικό Ιταλικό ντέρμπυ, με
σκληρά μαρκαρίσματα, και πολλή τακτική, που θα λήξει πιθανότατα 0-0, από ενα ματς σαν
το Σαββατιάτικο Τσέλσυ-Άρσεναλ που έληξε 3-5..
Διαστροφή? Όχι και αυτά είναι γούστα..
Γιατί αλλιώς θα επικρατούσε παγκοσμίως μία διάταξη, το 4-4-fucking 2,
και μορφές σαν τον Σούλη Παπαδόπουλο δεν θα έβρισκαν δουλειά ποτέ..
Να διευκρινίσω: γουστάρω τη σωστή αμυντικά, τακτική προσέγγιση του παιγνιδιού,
όχι το ταμπούρι που εφαρμόζουν οι μισοί Έλληνες προπονητές.
Το όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο είναι ωραίο όταν είσαι ουδέτερος.
Όταν προηγείσαι στην Πάτρα με 0-3 από το ημίχρονο επί της Παναχαϊκής, και μέχρι
να πας για καφέ, αυτό έχει γίνει 3-3, δεν σε αφήνει ικανοποιημένο επειδή κέρδισε
το ποδόσφαιρο.. Κακά τα ψέμματα, αν θες να λέγεσαι σοβαρή ομάδα, η άμυνα είναι το
παν. Μαζί με την σωστή προετοιμασία. Και τις στημένες φάσεις.
Τα τρία αυτά στοιχεία σας θυμίζουν κάποιον;
Precisely!
Στην ΑΕΚ, τον θυμάμαι να κερδίζει συνεχόμενα παιγνίδια με μισό-μηδέν στο 157ό λεπτό,
και όταν κάτι γίνεται μιά, δυό, τρεις, πέντε, δέκα, δεν μπορεί να είναι κωλοφαρδία..
Είναι ή δουλειά, ή βουντού..
Εγώ θα πάω με το πρώτο.
Ο ΠΑΟΚ που παρέλαβε, έκανε συστηματικά βήματα προς τα πίσω, επί 4 και βάλε χρόνια.
Παράσχος, Βούκοτιτς, Ρούμι-Ντούμι, Φιρφιρίνγκερ και άλλοι μαθητευόμενοι μάγοι,
έκαναν πάρτι στο πτώμα της ομάδας, η οποία (σε εμένα προσωπικά) έδινε την εντύπωση
πως θα κάνει χρόνια να συνέλθει.
Ο Δον Φερνάντο στην πρώτη του χρονιά, χωρίς να κάνει αυτός την προετοιμασία,
δημιούργησε μόνο εχθρούς στο ΠΑΟΚτσήδικο περιβάλλον..
Δεν τον πίστευε κανένας, η ομάδα σέρνονταν, και στα ράδια, το μόνο
πράγμα που άκουγες ήταν Πότε έχει αεροπλάνο για Πορτογαλία ρεεε;
Ο ίδιος έκανε τη μνημειώδη δήλωση για το ρόστερ της ομάδας
και οι λίγοι φαν του, αντιμετωπιζόμασταν σαν Χριστιανοί στην αρχαία Ρώμη..
Το καλοκαίρι όμως πήρε την κατάσταση στα χέρια του..
Από την βασική ενδεκάδα της προηγούμενης χρονιάς, θέση στην ομάδα βρήκαν μόνο
δύο, άλλαξε μέχρι και τον μεταφραστή του, και από τον συμπαθή κυριούλη με
το πουλοβεράκι και το attitude συνταξιούχου του ΙΚΑ, περάσαμε στον Μανιάτογλου,
έναν ποδοσφαιράνθρωπο καθαρό.. Στο ποδόσφαιρο άλλωστε, όλα
παίζουν το δικό τους ρόλο, αφού μιλάμε για το δοκάρι και μέσα, Θεός,
δοκάρι και έξω, αποτυχημένος. Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν, η Τούμπα γέμισε
από επαγγελματίες στην κωλοτούμπα, and so the story goes..
Τα δύο χρόνια που είδαμε τη δική του ομάδα στο χορτάρι, απολαύσαμε ένα σύνολο
που όχι μόνο δεν δέχονταν γκολ ούτε κατόπιν αιτήσεως, αλλά σε πολλά παιγνίδια
ο αντίπαλος, ούτε καλά καλά φάση δεν μπορούσε να της κάνει..
Η τριετία πέρασε, ο Δον Φερνάντο έφυγε κύριος
και φάγαμε μιά χρονιά, που θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα, αλλά
εγκλωβιστήκαμε στις αλλαγές φιλοσοφίας του νέου κόουτς..
Και μην ακούω για επιτυχίες στην Ευρώπη..
Όπου είσαι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να προσεγγίσεις αμυντικά, τον x Άγιαξ,
ή Φενέρ, (ή Βιγιαρεάλ, ή Ντιναμό, κτλ.). Στην Ελλάδα όμως;
Εκεί πήραν τα μυαλά μας αέρα, πήγαμε να τους γαμήσουμε όλους με τη φουλ
επίθεση του Δερμιντζάκη, και φάγαμε τα μούτρα μας..
Η ομάδα σκόραρε λιγότερο, δημιουργούσε λιγότερο, και δεχόνταν γκολ σε κάθε φάση.
Και ήταν η ίδια ομάδα!
Έπρεπε να αναλάβει ο Μάκης Χάβος (που ό,τι μα ό,τι και να λένε, για μένα θα
μείνει στην ιστορία αφού ήταν ο μόνος άνθρωπος που πίστεψε και έδωσε ευκαιρίες στον
Κλάους) για να πάει η ομάδα με το μοντέλο Σάντος, και να κάνει μια αξιοπρεπή
χρονιά. Ντροπή; Όχι βέβαια.. Αυτοί οι παίχτες, έτσι έμαθαν να παίζουν..
Και το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήλθε στην ομάδα κανονικός προπονητής μετά
από ένα χρόνο. Με τις ιδιοτροπίες του, με τα κολλήματα, αλλά μεγάλη προσωπικότητα
που προσπαθεί να περάσει το δικό του στυλ στο σύλλογο..
Σαν γνήσιοι Έλληνες, στην αρχή αποθεώσαμε τον Λάζλο, και άρχισε η πρωταθληματολογία.
(Προσφιλή μας τακτική, μιας και τα τελευταία 25 χρόνια, σαρώνουμε τους τίτλους.)
Με το φοβερό επιχείρημα πως ο βάζελος και η ΑΕΚ, είναι πεθαμένοι..
Ξεχνώντας φυσικά πως η ΑΕΚ πχ, όταν είναι πεθαμένη, βγαίνει περπατώντας στο ΟΥΕΦΑ,
και πως ο Παναθηναϊκός, έχει έναν πολύ σοβαρό προπονητή στον πάγκο του, για 2η σερί
χρονιά, έχοντας κάνει την προετοιμασία φέτος.
Εμείς, όταν είμαστε πεθαμένοι, βγαίνουμε από 5οι ως και 10οι.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον μέσο ΠΑΟΚτσή. Θέλω τίτλο, και τον θέλω τώρα..
Οι πρώτες αγωνιστικές, φώναζαν πως η ομάδα είχε σοβαρότατα προβλήματα βάθους.
Οι θλάσεις, ήρθαν να δέσουν το γλυκό, και το ρόστερ που αριθμεί 4 φορ (τους εξής
δύο: Κλάους Αθανασιάδη..) ξαφνικά ξέμεινε απο επιθετικούς..
Προσθέστε και την πλέον αποτυχημένη μεταγραφή της διοίκησης Ζαγοράκη
και από το 3-0 επί της ΑΕΚ, και την θριαμβολογια των ημερών, 1 μήνα μετά
στην απόλυτη κωλότουμπα..
Κανένας δεν δείχνει να έχει διδαχθεί από την πρόσφατη ιστορία στο θέμα προπονητή.
Κυρίως δε, οι μεγαλοδημοσιογράφοι της πόλης, οι οποίοι ούτε λίγο, ούτε πολύ
έχουν ξεκινήσει μια (ελαφριά αρχικά) μορφή γκρίνιας προς τον Μπόλονι, τον
τελευταίο ίσως σοβαρό άνθρωπο στο Μπαλαδοφατσέϊκο.
Η έλλειψη διοίκησης το καλοκαίρι στον βάζελο, απέτρεψε το έγκλημα να ενδώσουν
οι όποιοι τέλος πάντων, διοικούντες στις πιέσεις κόσμου και τύπου, να απομακρύνουν
τον Ζεσουάλντο Φερέϊρα, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα.
Η ομάδα τους, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα στο τσίρκο που λέγεται Ελληνικό
πρωτάθλημα. Χτες το βράδυ στην Τούμπα, μετά το ματς είχαμε μανούρα
με οπαδούς και με Λάζλο. Δεν το παρεξηγώ, ίσα ίσα, αυτά χρειάζονται, και αυτή είναι η πίεση
της δουλειάς που επέλεξε ο άνθρωπος να κάνει.
Αυτό που παρεξηγώ, είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι που χαρακτήριζαν καρπουζά τον Δον Φερνάντο
τώρα εμφανίζονται σαν νοσταλγοί του. Και αυτοί που τώρα καλούν τον Λάζλο να αναλάβει
τις ευθύνες του, άυριο θα ζητούν από τον Ζαγοράκη να τον "δέσει για πάντα στον ΠΑΟΚ"
Υπενθυμίζω : Το στυλ παιγνιδιού που πάει να περάσει με βρίσκει αντίθετο, αφού εγώ
πρωτίστως ενδιαφέρομαι για το μηδέν πίσω, αλλά αυτό δεν έχει καμμία απολύτως σημασία.
Αυτός είναι προπονητής, κι εγώ οπαδός.
Είμαι 1000% σίγουρος πως η δουλειά του θα φανεί του χρόνου, και φυσικά ο επόμενος
μετά από αυτόν θα πρέπει να ξεπεράσει το φάντασμα του.
(αυτό από μόνο του τουλάχιστον είναι ένα credit στη διοίκηση, γιατί άλλο να πλανάται
το φάντασμα του Αναστασιάδη και του Μπάγεβιτς, κι άλλο του Σάντος και του Μπόλονι.)
Για να φτάσουμε όμως ως εκεί, πρέπει οι δημοσιογκράφιτυ της πόλης να καταλάβουν
ένα πράγμα:
Ανέκαθεν, με συγκινούσε απείρως περισσότερο, ένα κλασσικό Ιταλικό ντέρμπυ, με
σκληρά μαρκαρίσματα, και πολλή τακτική, που θα λήξει πιθανότατα 0-0, από ενα ματς σαν
το Σαββατιάτικο Τσέλσυ-Άρσεναλ που έληξε 3-5..
Διαστροφή? Όχι και αυτά είναι γούστα..
Γιατί αλλιώς θα επικρατούσε παγκοσμίως μία διάταξη, το 4-4-fucking 2,
και μορφές σαν τον Σούλη Παπαδόπουλο δεν θα έβρισκαν δουλειά ποτέ..
Να διευκρινίσω: γουστάρω τη σωστή αμυντικά, τακτική προσέγγιση του παιγνιδιού,
όχι το ταμπούρι που εφαρμόζουν οι μισοί Έλληνες προπονητές.
Το όμορφο και επιθετικό ποδόσφαιρο είναι ωραίο όταν είσαι ουδέτερος.
Όταν προηγείσαι στην Πάτρα με 0-3 από το ημίχρονο επί της Παναχαϊκής, και μέχρι
να πας για καφέ, αυτό έχει γίνει 3-3, δεν σε αφήνει ικανοποιημένο επειδή κέρδισε
το ποδόσφαιρο.. Κακά τα ψέμματα, αν θες να λέγεσαι σοβαρή ομάδα, η άμυνα είναι το
παν. Μαζί με την σωστή προετοιμασία. Και τις στημένες φάσεις.
Τα τρία αυτά στοιχεία σας θυμίζουν κάποιον;
Στην ΑΕΚ, τον θυμάμαι να κερδίζει συνεχόμενα παιγνίδια με μισό-μηδέν στο 157ό λεπτό,
και όταν κάτι γίνεται μιά, δυό, τρεις, πέντε, δέκα, δεν μπορεί να είναι κωλοφαρδία..
Είναι ή δουλειά, ή βουντού..
Ο ΠΑΟΚ που παρέλαβε, έκανε συστηματικά βήματα προς τα πίσω, επί 4 και βάλε χρόνια.
Παράσχος, Βούκοτιτς, Ρούμι-Ντούμι, Φιρφιρίνγκερ και άλλοι μαθητευόμενοι μάγοι,
έκαναν πάρτι στο πτώμα της ομάδας, η οποία (σε εμένα προσωπικά) έδινε την εντύπωση
πως θα κάνει χρόνια να συνέλθει.
Ο Δον Φερνάντο στην πρώτη του χρονιά, χωρίς να κάνει αυτός την προετοιμασία,
δημιούργησε μόνο εχθρούς στο ΠΑΟΚτσήδικο περιβάλλον..
Δεν τον πίστευε κανένας, η ομάδα σέρνονταν, και στα ράδια, το μόνο
πράγμα που άκουγες ήταν Πότε έχει αεροπλάνο για Πορτογαλία ρεεε;
Ο ίδιος έκανε τη μνημειώδη δήλωση για το ρόστερ της ομάδας
και οι λίγοι φαν του, αντιμετωπιζόμασταν σαν Χριστιανοί στην αρχαία Ρώμη..
Το καλοκαίρι όμως πήρε την κατάσταση στα χέρια του..
Από την βασική ενδεκάδα της προηγούμενης χρονιάς, θέση στην ομάδα βρήκαν μόνο
δύο, άλλαξε μέχρι και τον μεταφραστή του, και από τον συμπαθή κυριούλη με
το πουλοβεράκι και το attitude συνταξιούχου του ΙΚΑ, περάσαμε στον Μανιάτογλου,
έναν ποδοσφαιράνθρωπο καθαρό.. Στο ποδόσφαιρο άλλωστε, όλα
παίζουν το δικό τους ρόλο, αφού μιλάμε για το δοκάρι και μέσα, Θεός,
δοκάρι και έξω, αποτυχημένος. Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν, η Τούμπα γέμισε
από επαγγελματίες στην κωλοτούμπα, and so the story goes..
Τα δύο χρόνια που είδαμε τη δική του ομάδα στο χορτάρι, απολαύσαμε ένα σύνολο
που όχι μόνο δεν δέχονταν γκολ ούτε κατόπιν αιτήσεως, αλλά σε πολλά παιγνίδια
ο αντίπαλος, ούτε καλά καλά φάση δεν μπορούσε να της κάνει..
Η τριετία πέρασε, ο Δον Φερνάντο έφυγε κύριος
εγκλωβιστήκαμε στις αλλαγές φιλοσοφίας του νέου κόουτς..
Και μην ακούω για επιτυχίες στην Ευρώπη..
Όπου είσαι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να προσεγγίσεις αμυντικά, τον x Άγιαξ,
ή Φενέρ, (ή Βιγιαρεάλ, ή Ντιναμό, κτλ.). Στην Ελλάδα όμως;
Εκεί πήραν τα μυαλά μας αέρα, πήγαμε να τους γαμήσουμε όλους με τη φουλ
επίθεση του Δερμιντζάκη, και φάγαμε τα μούτρα μας..
Η ομάδα σκόραρε λιγότερο, δημιουργούσε λιγότερο, και δεχόνταν γκολ σε κάθε φάση.
Και ήταν η ίδια ομάδα!
Έπρεπε να αναλάβει ο Μάκης Χάβος (που ό,τι μα ό,τι και να λένε, για μένα θα
μείνει στην ιστορία αφού ήταν ο μόνος άνθρωπος που πίστεψε και έδωσε ευκαιρίες στον
Κλάους) για να πάει η ομάδα με το μοντέλο Σάντος, και να κάνει μια αξιοπρεπή
χρονιά. Ντροπή; Όχι βέβαια.. Αυτοί οι παίχτες, έτσι έμαθαν να παίζουν..
Και το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήλθε στην ομάδα κανονικός προπονητής μετά
από ένα χρόνο. Με τις ιδιοτροπίες του, με τα κολλήματα, αλλά μεγάλη προσωπικότητα
που προσπαθεί να περάσει το δικό του στυλ στο σύλλογο..
Σαν γνήσιοι Έλληνες, στην αρχή αποθεώσαμε τον Λάζλο, και άρχισε η πρωταθληματολογία.
(Προσφιλή μας τακτική, μιας και τα τελευταία 25 χρόνια, σαρώνουμε τους τίτλους.)
Με το φοβερό επιχείρημα πως ο βάζελος και η ΑΕΚ, είναι πεθαμένοι..
Ξεχνώντας φυσικά πως η ΑΕΚ πχ, όταν είναι πεθαμένη, βγαίνει περπατώντας στο ΟΥΕΦΑ,
και πως ο Παναθηναϊκός, έχει έναν πολύ σοβαρό προπονητή στον πάγκο του, για 2η σερί
χρονιά, έχοντας κάνει την προετοιμασία φέτος.
Εμείς, όταν είμαστε πεθαμένοι, βγαίνουμε από 5οι ως και 10οι.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον μέσο ΠΑΟΚτσή. Θέλω τίτλο, και τον θέλω τώρα..
Οι πρώτες αγωνιστικές, φώναζαν πως η ομάδα είχε σοβαρότατα προβλήματα βάθους.
Οι θλάσεις, ήρθαν να δέσουν το γλυκό, και το ρόστερ που αριθμεί 4 φορ (τους εξής
δύο: Κλάους Αθανασιάδη..) ξαφνικά ξέμεινε απο επιθετικούς..
Προσθέστε και την πλέον αποτυχημένη μεταγραφή της διοίκησης Ζαγοράκη
στην απόλυτη κωλότουμπα..
Κανένας δεν δείχνει να έχει διδαχθεί από την πρόσφατη ιστορία στο θέμα προπονητή.
Κυρίως δε, οι μεγαλοδημοσιογράφοι της πόλης, οι οποίοι ούτε λίγο, ούτε πολύ
έχουν ξεκινήσει μια (ελαφριά αρχικά) μορφή γκρίνιας προς τον Μπόλονι, τον
τελευταίο ίσως σοβαρό άνθρωπο στο Μπαλαδοφατσέϊκο.
Η έλλειψη διοίκησης το καλοκαίρι στον βάζελο, απέτρεψε το έγκλημα να ενδώσουν
οι όποιοι τέλος πάντων, διοικούντες στις πιέσεις κόσμου και τύπου, να απομακρύνουν
τον Ζεσουάλντο Φερέϊρα, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα.
Η ομάδα τους, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα στο τσίρκο που λέγεται Ελληνικό
πρωτάθλημα. Χτες το βράδυ στην Τούμπα, μετά το ματς είχαμε μανούρα
με οπαδούς και με Λάζλο. Δεν το παρεξηγώ, ίσα ίσα, αυτά χρειάζονται, και αυτή είναι η πίεση
της δουλειάς που επέλεξε ο άνθρωπος να κάνει.
Αυτό που παρεξηγώ, είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι που χαρακτήριζαν καρπουζά τον Δον Φερνάντο
τώρα εμφανίζονται σαν νοσταλγοί του. Και αυτοί που τώρα καλούν τον Λάζλο να αναλάβει
τις ευθύνες του, άυριο θα ζητούν από τον Ζαγοράκη να τον "δέσει για πάντα στον ΠΑΟΚ"
Υπενθυμίζω : Το στυλ παιγνιδιού που πάει να περάσει με βρίσκει αντίθετο, αφού εγώ
πρωτίστως ενδιαφέρομαι για το μηδέν πίσω, αλλά αυτό δεν έχει καμμία απολύτως σημασία.
Αυτός είναι προπονητής, κι εγώ οπαδός.
Είμαι 1000% σίγουρος πως η δουλειά του θα φανεί του χρόνου, και φυσικά ο επόμενος
μετά από αυτόν θα πρέπει να ξεπεράσει το φάντασμα του.
(αυτό από μόνο του τουλάχιστον είναι ένα credit στη διοίκηση, γιατί άλλο να πλανάται
το φάντασμα του Αναστασιάδη και του Μπάγεβιτς, κι άλλο του Σάντος και του Μπόλονι.)
Για να φτάσουμε όμως ως εκεί, πρέπει οι δημοσιογκράφιτυ της πόλης να καταλάβουν
ένα πράγμα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου