Αποδομητικές αποκλίσεις

          Κάθε καλοκαίρι βιώνω την ίδια εκνευριστική απόκλιση. Απορίας άξιο, αν το δει κανείς κυνικά, για ποιο λόγο δεν έχουμε αγώνες το καλοκαίρι. Πάντα βρίσκεται κάποιος πιο «έξυπνος» από εμάς να μας θυμίσει τους καύσωνες, τους πάγους που λιώνουν στην Γροιλανδία, τους καημένους τους παίκτες και άλλα τέτοια χίπικα. Αυτοί οι «έξυπνοι» είναι η καλή περίπτωση, γιατί κινδυνεύουμε να το ακούσει κάποιος «εξυπνότερος» και να μας αποστομώσει λέγοντας μας ότι ο κυνισμός είναι η φιλοσοφία των ηλιθίων που νομίζουν ότι έχουν καταλάβει το νόημα της ζωής και καταλήγουν σε παιδιάστικες προσεγγίσεις. Ευτυχώς που μόνο τα γράφω και δεν τα λέω παραέξω γιατί θα κινδύνευε το χρονογραφικό μου πόνημα, με αποτέλεσμα να ξεχάσω την απόκλιση που πομπωδώς ανέφερα.

          Απόκλιση λοιπόν γιατί, ενώ το καλοκαίρι είναι περίοδος σκέψης, αναζωογόνησης και περισυλλογής, μια περίοδος που θρέφει τα λαμπρά μυαλά των απανταχού επίδοξων ή επιδέξιων συγγραφέων, σταματάει η ροή των ποδοσφαιρικών γεγονότων. Τα στοιχεία προφανώς και ενοχοποιούν τις γυναίκες, τους ξενοδόχους και τους πωλητές ντόνατς, και το έγκλημα είναι τόσο καλά οργανωμένο που μας πείθουν ότι μας αρέσουν οι κόκκοι άμμοι μέσα στην κάλτσα μας (για αυτούς που κρυώνουν πάντα) και το «λιωμένο παγωτό» που κολλάει στο χέρι. Υπήρξε κάποτε περίοδος που το τραγούδι αυτό ήταν η ακτινογραφία του σύγχρονου ελληνικού καλοκαιριού, η ανάλαφρη απόδοση του «Ήλιου του ηλιάτορα». Η απόλυτη αποδόμηση του Ελύτη θα έλεγε ο «εξυπνότερος» με ποπ καταβολές.

          Η αποδόμηση είναι εκ φύσεως μια δύσκολη διαδικασία, διότι σε αντίθεση με το ταπεινό και μη αναστρέψιμο γκρέμισμα θα πρέπει αυτό που έχει αποδομηθεί ή αυτό που θα προκύψει ως προϊόν αποδόμησης να είναι αυτόνομο και ολοκληρωμένο ως ύπαρξη. Η αποδόμηση στην αρχιτεκτονική εισήχθηκε ως όρος του μεταμοντέρνου, αλλά κατά κάποιο τρόπο και με μια σειρά συμβιβασμών τόσο ιστορικών όσο και αρχιτεκτονικών θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμφανίστηκε πάρα πολύ έντονα από την ύστερη παλαιοχριστιανική περίοδο όταν αποδομώντας του αρχαιοελληνικούς κλασσικούς ναούς προέκυπταν χριστιανικοί ναοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλήρης αποδόμηση του δωρικού ρυθμού ναού της Αρτέμιδος της Κωλοφαρδαίας, εξαιρετικού δείγματος μηχανικής της εποχής του και της γλυπτικής του Φερναδείου, που μεγάλος μέρος της χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή των Αγίων Θεοδώρων στον Πειραιά.

Υ.Γ. Φυσικά στα προφητικά έργα της αποδόμησης είναι και το “Deconstructing Harry” , αλλά ο τελειομανής Γούντι Άλεν έβαλε και ένα παραπανήσιο H στον τίτλο, έτσι… για το ξεκάρφωμα.

Επετειακό μανιφέστο.

Ασπρόμαυρο, το απόλυτο δίπολο. Η αρχή και το τέλος, η ζωή και ο θάνατος, η επικείμενη καταστροφή και η ελπίδα της αναγέννησης. Η αέναη πάλη αυτών των καταστάσεων, αυτών των δύο μη χρωμάτων, «χρωματίζει» την σκέψη και την φιλοσοφία του κάθε πολιτισμού. Το άσπρο διαθλάται και ταξιδεύει σε όλο το χρωματικό φάσμα μέχρι να το καταπιεί το σκοτάδι. Αυτό που διαχωρίζει το άσπρο με το μαύρο δεν είναι μια διαδρομή ή μια φυσική πορεία, αλλά είναι μια μάχη που μαίνεται μεταξύ των δύο άκρων που συνυπάρχουν και συμβιώνουν σαν παράσιτα που το ένα κατατρώει το άλλο.

Στη μάχη αυτή θα γεννηθούν πολλές γκρίζες ανακωχές και ηρεμίες, που θα προσφέρουν οάσεις στις σκέψεις μας, αλλά δεν είναι παρά ένας λεπτός καπνός που τελικά θα σβήσει. Το γκρίζο είναι  οι πρόσφυγες του μεγάλου αυτού πολέμου και οι μύστες της ασπρόμαυρης διαμάχης.

Η ιστορία δυστυχώς δε δικαίωσε τις ασπρόμαυρες διδαχές των προσφύγων, αλλά απέδειξε τελικά ότι υπαγόρευση του γκρίζου οδήγησε σαν γλωσσικό αντιδάνειο στην δικτατορία του γκρίζου, που υπερίσχυσε και καταπλάκωσε την μάχιμη σκέψη και την καθήλωσε στην μοιρολατρία.

Στη μοιρολατρία, που εμάς σαν κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική αλλά και αθλητική ομάδα δεν μας αγγίζει.

Χρόνια μας πολλά. Ευτυχισμένη η 6^η Αυγούστου, του Σωτήρος σήμερα. Του Ιβάν Σωτήρος για την ακρίβεια, αν και στο παρελθόν γιορτάστηκαν και άλλοι Σωτήρηδες γιατί για σωτήρες δεν έπεισαν.

Του αυγούστου τα φεγγάρια

          Πίσω ολοταχώς το σύνθημα του φετινού καλοκαιριού που αισίως έφτασε αθόρυβα μέχρι τον Αύγουστο. Οι μύγες φέτος δεν πάχυναν και τα περήφανα ελληνικά νεογνά που δια βοής έκαναν αισθητή την παρουσία τους στις ελληνικές παραλίες διαδηλώνοντας το κοινωνικό στάτους του «πετυχημένου» πατέρα τους δια της κωλοπαιδιάς τους, σώπασαν λιγάκι. Το κλάμα και η δυστροπία αντικαταστήθηκαν από ήπιες φωνές που καλούν ήσυχα τα παιδιά τους  και τότε με αμηχανία αντιλαμβάνεσαι να παρελαύνει γύρω σου όλη η δυναστεία των Κομνηνών, των Ισαύρων, των Παλαιολόγων και ολίγη από τα άπαντα του Ευριπίδη. Τα «απλά» ονόματα και τα υποκοριστικά τους, σήμα κατατεθέν της μεταπολίτευσης, είναι υπό διωγμό. Σε λένε Σωτηράκη, Κωστάκη, Σταύρο, Σάκη, Στέλιο ή μήπως ,το άκρως ανθελληνικό, Δαρείο; Τότε τέλειωσες…

          Χονδρός ή χοντρός; Καθαρεύουσα ή δημοτική; Τόσα χρόνια ο οργανισμός ΠΑΟΚ ήταν ξεκάθαρα δημοτικιστής. Όταν μιλούσαν οι άλλοι επί παραδείγματι για χονδροπάθεια εμείς φανταζόμασταν κάποιον σαν τον Φατίχ Ακιέλ να τρώει κοτόπουλα ή τον όψιμο στρουμπουλό Τουρσουνίδη να δείχνει το φανελάκι του ΠΑΟΚ στους αρειανούς. Πολύ φοβάμαι ότι αν πάρουμε τον στιλάτο πρώην τερματοφύλακα του ΟΦΗ θα μάθουμε ακριβώς τη διαφορά της χονδροπάθειας με τη χοντροπάθεια.

         Αφήνοντας τα αλληγορικά και  «πιάνοντας» τα πιο πραγματιστικά. Ο Δώνης αν και είναι πολύ νωρίς έχει αρχίσει να με πείθει ότι είναι νικητής και ότι θα παλέψει μέχρις εσχάτων για να πάει καλά. Η ομάδα έχει μετά από 2 χρόνια πάλι πλάνο και ξεκάθαρο αγωνιστικό προφίλ. Παίκτες δεν έχουμε που να κάνουν τη διαφορά, τους μικρούς τους πιστεύω αλλά δεν μπορώ να τους βάλω στην κατηγορία αυτή. Η αρχική εκτίμηση μου είναι συγκρατημένη αισιοδοξία για φέτος και από εκεί και πέρα βλέποντας και κάνοντας.

        ΥΓ. Έχει ξεσπάσει μια ακόμα ηλίθια διαμάχη φέτος το καλοκαίρι. Οι γλωσσικοί ταλιμπάν συνηθισμένοι στην προσφιλή τους τακτική κυνηγιού μαγισσών, ανακάλυψαν λέει ότι το νέο βιβλίο γραμματικής θέλει να καταργήσει τα φωνήεντα.  Απερίγραπτα πράγματα δηλαδή… Εμείς τι πρέπει να κάνουμε τώρα στο γήπεδο; Αντί για εεεεεεε, ουουουουου, ωωωωωω και μαααααλααααααααακαααααα θα πρέπει να φωνάζουμε σσσσσσσσσσσς;