Αποδομητικές αποκλίσεις

          Κάθε καλοκαίρι βιώνω την ίδια εκνευριστική απόκλιση. Απορίας άξιο, αν το δει κανείς κυνικά, για ποιο λόγο δεν έχουμε αγώνες το καλοκαίρι. Πάντα βρίσκεται κάποιος πιο «έξυπνος» από εμάς να μας θυμίσει τους καύσωνες, τους πάγους που λιώνουν στην Γροιλανδία, τους καημένους τους παίκτες και άλλα τέτοια χίπικα. Αυτοί οι «έξυπνοι» είναι η καλή περίπτωση, γιατί κινδυνεύουμε να το ακούσει κάποιος «εξυπνότερος» και να μας αποστομώσει λέγοντας μας ότι ο κυνισμός είναι η φιλοσοφία των ηλιθίων που νομίζουν ότι έχουν καταλάβει το νόημα της ζωής και καταλήγουν σε παιδιάστικες προσεγγίσεις. Ευτυχώς που μόνο τα γράφω και δεν τα λέω παραέξω γιατί θα κινδύνευε το χρονογραφικό μου πόνημα, με αποτέλεσμα να ξεχάσω την απόκλιση που πομπωδώς ανέφερα.

          Απόκλιση λοιπόν γιατί, ενώ το καλοκαίρι είναι περίοδος σκέψης, αναζωογόνησης και περισυλλογής, μια περίοδος που θρέφει τα λαμπρά μυαλά των απανταχού επίδοξων ή επιδέξιων συγγραφέων, σταματάει η ροή των ποδοσφαιρικών γεγονότων. Τα στοιχεία προφανώς και ενοχοποιούν τις γυναίκες, τους ξενοδόχους και τους πωλητές ντόνατς, και το έγκλημα είναι τόσο καλά οργανωμένο που μας πείθουν ότι μας αρέσουν οι κόκκοι άμμοι μέσα στην κάλτσα μας (για αυτούς που κρυώνουν πάντα) και το «λιωμένο παγωτό» που κολλάει στο χέρι. Υπήρξε κάποτε περίοδος που το τραγούδι αυτό ήταν η ακτινογραφία του σύγχρονου ελληνικού καλοκαιριού, η ανάλαφρη απόδοση του «Ήλιου του ηλιάτορα». Η απόλυτη αποδόμηση του Ελύτη θα έλεγε ο «εξυπνότερος» με ποπ καταβολές.

          Η αποδόμηση είναι εκ φύσεως μια δύσκολη διαδικασία, διότι σε αντίθεση με το ταπεινό και μη αναστρέψιμο γκρέμισμα θα πρέπει αυτό που έχει αποδομηθεί ή αυτό που θα προκύψει ως προϊόν αποδόμησης να είναι αυτόνομο και ολοκληρωμένο ως ύπαρξη. Η αποδόμηση στην αρχιτεκτονική εισήχθηκε ως όρος του μεταμοντέρνου, αλλά κατά κάποιο τρόπο και με μια σειρά συμβιβασμών τόσο ιστορικών όσο και αρχιτεκτονικών θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμφανίστηκε πάρα πολύ έντονα από την ύστερη παλαιοχριστιανική περίοδο όταν αποδομώντας του αρχαιοελληνικούς κλασσικούς ναούς προέκυπταν χριστιανικοί ναοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλήρης αποδόμηση του δωρικού ρυθμού ναού της Αρτέμιδος της Κωλοφαρδαίας, εξαιρετικού δείγματος μηχανικής της εποχής του και της γλυπτικής του Φερναδείου, που μεγάλος μέρος της χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή των Αγίων Θεοδώρων στον Πειραιά.

Υ.Γ. Φυσικά στα προφητικά έργα της αποδόμησης είναι και το “Deconstructing Harry” , αλλά ο τελειομανής Γούντι Άλεν έβαλε και ένα παραπανήσιο H στον τίτλο, έτσι… για το ξεκάρφωμα.