Επετειακό μανιφέστο.

Ασπρόμαυρο, το απόλυτο δίπολο. Η αρχή και το τέλος, η ζωή και ο θάνατος, η επικείμενη καταστροφή και η ελπίδα της αναγέννησης. Η αέναη πάλη αυτών των καταστάσεων, αυτών των δύο μη χρωμάτων, «χρωματίζει» την σκέψη και την φιλοσοφία του κάθε πολιτισμού. Το άσπρο διαθλάται και ταξιδεύει σε όλο το χρωματικό φάσμα μέχρι να το καταπιεί το σκοτάδι. Αυτό που διαχωρίζει το άσπρο με το μαύρο δεν είναι μια διαδρομή ή μια φυσική πορεία, αλλά είναι μια μάχη που μαίνεται μεταξύ των δύο άκρων που συνυπάρχουν και συμβιώνουν σαν παράσιτα που το ένα κατατρώει το άλλο.

Στη μάχη αυτή θα γεννηθούν πολλές γκρίζες ανακωχές και ηρεμίες, που θα προσφέρουν οάσεις στις σκέψεις μας, αλλά δεν είναι παρά ένας λεπτός καπνός που τελικά θα σβήσει. Το γκρίζο είναι  οι πρόσφυγες του μεγάλου αυτού πολέμου και οι μύστες της ασπρόμαυρης διαμάχης.

Η ιστορία δυστυχώς δε δικαίωσε τις ασπρόμαυρες διδαχές των προσφύγων, αλλά απέδειξε τελικά ότι υπαγόρευση του γκρίζου οδήγησε σαν γλωσσικό αντιδάνειο στην δικτατορία του γκρίζου, που υπερίσχυσε και καταπλάκωσε την μάχιμη σκέψη και την καθήλωσε στην μοιρολατρία.

Στη μοιρολατρία, που εμάς σαν κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική αλλά και αθλητική ομάδα δεν μας αγγίζει.

Χρόνια μας πολλά. Ευτυχισμένη η 6^η Αυγούστου, του Σωτήρος σήμερα. Του Ιβάν Σωτήρος για την ακρίβεια, αν και στο παρελθόν γιορτάστηκαν και άλλοι Σωτήρηδες γιατί για σωτήρες δεν έπεισαν.