Συνεχίζω την εξιστόρηση της μπασκετικής ιστορίας κι αμαρτίας μας, καθώς όσοι νομίσατε πως ξεμπλέξατε έτσι εύκολα με το προηγούμενο ποστ, είστε τρομερά γελασμένοι.
Τον Σεπτέμβριου του 1989, η κλήρωση έστειλε στο δρόμο μας την Πορτογαλική Οβαρένσε, για την αποκλείσουμε με δύο εύκολες νίκες, 83-101 στην Πορτογαλία, και 117-67 στο Αλεξάνδρειο.
Τα δύσκολα ξεκινούσαν στον όμιλο. Δύο σερί εκτός έδρας με το καλημέρα, ένα στη Μαδρίτη, κι ένα στην Αλσατία με τη Μυλούζ. Αν θέλαμε να έχουμε ελπίδες για πρόκριση, θα έπρεπε ένα ματς να το πάρουμε.
Την παραμονή του αγώνα με τη Ρεάλ, γίνεται γνωστός ο θάνατος του Φερνάντο Μαρτίν.
Το Παλάθιο Ντε λος Ντεπόρτες (Παλαί ντε Σπορ δηλαδή, έτσι Pro?) είναι κρύο, η ατμόσφαιρα είναι βαριά, και ο ΠΑΟΚ το εκμεταλλευεται και δεν αφήνει τη Βασίλισσα να ξεφύγει. Μάλιστα, είναι αυτός που προηγείται με το τέλος του πρώτου μέρους, 33-41.
Στο Β' όμως, παθαίνει το απόλυτο μπλακ άουτ, δέχεται 59 πόντους, σκοράρει μόλις 30, και ηττάται φυσιολογικά, με 92-71. (Πρέλεβιτς 22, Μάτζικ 13, Κουκ 12)
Ανασύνταξη, τα κεφάλια μέσα, κι επιδρομή στο Μυλούζ.
Εκεί το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό.
Το πρώτο εικοσάλεπτο βρίσκει τους Γάλλους να προηγούνται με 18 πόντους διαφοράς, 45-27, η οποία με το ξεκίνημα του Β' πάει μέχρι και τους 21. Ο Μπάνε αναλαμβάνει δράση, η διαφορά μειώνεται σταδιακά, μέχρι που φτάνει στον πόντο, 81-80. Με την τελευταία επίθεση στα δικά μας χέρια, ο πολίτης δίνει εντολή να αναλάβει ο καυτός Μπάνε το σουτ.
Τελικά, το κάνει ο Μάτζικ, η μπάλα βρίσκει στεφάνι, μετά ταμπλό, και μέσα. 81-82, σε ένα από τα σημαντικότερα διπλά στην απαρχή της μεγάλης Ευρωπαϊκής δύναμης του ΠΑΟΚ. (Μπάνε 27, Κουκ 24)
Η ομάδα έρχεται στο Παλαί για 3 ματς. πρέπει να τα πάρει και τα 3. Παρτιζάν - Ρεάλ - Μυλούζ
Αρχή με τα αδερφια μας τους Σέρβους
