Η καμπίνα εντός χαρτογραφημένης δασικής έκτασης

          Δυστυχώς η οικονομική κρίση οδήγησε την διεύθυνση του μπλόγκ, που διακρίνεται για την προτίμηση της να πίνει το αίμα των εργατών της, να απολύσει άνευ αποζημίωσης σχεδόν όλους τους συντάκτες της. Εγώ την γλίτωσα διότι εξ απαλών ονύχων ασχολήθηκα με την κολακεία των βρικολάκων. Πιθανότερο σενάριο είναι να τους επαναπροσλάβει με κατώτατο μισθό και με νέους fast track όρους. 

          Ο υπ' αριθμόν ένα όρος είναι η ενασχόληση και με θέμα τεχνών και πιο συγκεκριμένα κινηματογράφου ώστε να προσεγγίσουμε και να καλύψουμε το αναγνωστικό κοινό των κορασίδων στις τρυφερές ηλικίες 18-25. 

          Προφανώς στο βραχύ βίο αυτού του μπλόγκ όταν μιλούσαμε για τέχνη και αριστερά, η πλειονότητα σκεφτόταν τον αριστερό τεχνίτη Cristiano Moraes, του οποίου η εν Θεσσαλονίκη καριέρα ως τεχνίτη τερματίστηκε με το πέρας των εργασιών σοβατίσματος στις θύρες 7 και 8.  Όπως και να 'χει η απουσία αγώνων αυτή την περίοδο και ο τραυματισμός  του αρχηγού μας, που δίνει πάντα άφθονη συζήτηση (ένας είναι ο ... δεύτερος αρχηγός), οδήγησε τον φίλο Prowler στη σκέψη να γράψουμε κάτι για τον Woody Allen. Έτσι λοιπόν με σταυρολεκτική προσέγγιση στον Woody Allen, τύπου σύντομος Άλεν, θα σας μιλήσω για την νεότερη ταινία που είδα με Wood. 

          CABIN IN THE WOODS, η βασική ιστορία αφορά 5 νέους που πηγαίνουν σε ένα απομονωμένο καταφύγιο μέσα στα πανάρχαια αμερικάνικα δάση για να περάσουν ένα ήσυχο τριήμερο, ενώ παράλληλα διαδραματίζεται μια δεύτερη ιστορία σε ένα υπερεξοπλισμένο μυστικό "εργαστήριο" που παρακολουθεί τους νέους αυτούς και που τους στέλνει θανατηφόρους επισκέπτες. Το σενάριο κινείται επιφανειακά στην πεπατημένη του νεανικού θρίλερ, όμως όλη η ουσία του έργου εξυφαίνεται πάνω σε μια πανέξυπνη πρωτότυπη ιδέα. Από τη στιγμή που χύνεται η πρώτη σταγόνα αίματος η αιμοραγία δε σταματάει με τίποτα καθώς παρακολουθούμε με αμηχανία και κλειστοφοβία αυτό το σκηνικό θανάτου που έχει στηθεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ είμαστε περικυκλωμένοι από την συνεχόμενη και κλιμακούμενη δράση, ποτέ δεν την βιώνουμε άμεσα άλλα πάντα σε δεύτερο πλάνο αφού η δράση αυτή καθ' αυτή δεν είναι αυτοσκοπός. Το εκπληκτικό αυτό θρίλερ τελειώνει με ένα επικών διαστάσεων παρανοϊκό φινάλε που είναι πολύ έντιμο και ειλικρινές σε σχέση με την κεντρική ιδέα της ταινίας.

          Κάθε έργο τέχνης είναι ένα αβγουλάκι που αφήνει ο δημιουργός του να επωαστεί. Η επώαση μπορεί να μην ολοκληρωθεί ποτέ και να κλουβιάσει, ή μπορεί να μεγαλώσει το πιτσουνάκι και να καταλήξει στο τηγάνι του Prowler να χορεύει τανγκό με μήλα, βούτυρο και μπράντι, είτε ακόμα και να είναι το περιστέρι που συμβολίζει το φως που θα πολεμήσει με τον αετό, όπως η αρχαία ελλάδα τους ρωμαίους και να χάσει. Προσεγγίζοντας λοιπόν το έργο μας όχι σαν γαστρονομικό δημιούργημα, αλλά σαν σύμβολο δράσης και αντίδρασης δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό και μιας άλλης προσέγγισης.

          Οι νέοι αυτοί που αποτελούν την ραχοκοκκαλία της εποχής τους, που αυτό που έχουν να δώσουν είναι τα νιάτα, το πάθος, η δύναμη και η φρεσκάδα της σκέψης τους, βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα σύστημα που αποδέχεται την παράλογη θυσία τους προκειμένου να εξευμενίσουν το θεοποιημένο Κεφάλαιο. Οι διαχειριστές του εγκλήματος αυτού (οι σύγχρονοι πολιτικοί), πάντα κυνικοί και απαθείς απολαμβάνουν με σαδισμό το μαρτύριο αυτό πλήρως καλυμμένοι από την επικρατούσα ιδέα ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο, αποτελούν την επιτομή του όρου έμπορος θανάτου. Η επανάσταση όμως του πλέον περιθωριακού νέου της παρέας, που είναι μαθημένος να σκέφτεται εκτός των στερεοτύπων και του κοινωνικού καθωσπρεπισμού οδηγεί τους καταπιεστές να πνιγούν μέσα στο ίδιο τους το αίμα. Στην τελική σκηνή όπου αποκαλύπτεται όλο το σύμπλεγμα, οι δύο νέοι προλετάριοι πάντα ενωμένοι διότι ό εχθρός είναι απέναντί τους και όχι ο διπλανός τους, αποφασίζουν πως αυτή η σπείρα θανάτου που ονομάζεται σύγχρονη ανθρωπότητα δεν έχει μέλλον αν δεν σέβεται την καθεμία ανθρώπινη ζωή θέτοντας ψευτοδιλήμματα, και επιλέγουν...