Μάτια που ακαριαία κουνιούνται δύσκολα λησμονιούνται

Τάδε έφη WhiteRiot

Πέρασαν κάτι παραπάνω από 21 χρόνια από τον πρώτο δίσκο που αγόρασα, κασέτα για την ακρίβεια από το δισκοπωλείο του Αλμπάντη στην οδό Μητροπόλεως. Σε μία εποχή χωρίς CD χωρίς DVD, χωρίς κινητά και YouTube όπου ακόμα και το βίντεο ήταν πολυτέλεια για μια οικογένεια μεσαίου εισοδήματος, μετά από ώριμη σκέψη αποφασίσαμε με τον αδερφό μου να επενδύσουμε το χαρτζιλίκι σχεδόν ενός μήνα για να αγοράσουμε 2 «δίσκους» το  "Out of Time"  των REM και το “Hello Africa” του Dr Alban. Προσπερνάμε άμεσα την νεανική τρέλα του νιγηριανού γιατρού που φαντάζομαι ότι ακόμα θα είναι στο πτυχίο και περνάμε ακάθεκτοι στους πρίγκιπες των 90’s που δεν είναι άλλοι από τους REM.

Οι REM είναι συγκρότημα που υπάρχει από το 1980 αλλά η βιωματική μου εμπειρία μαζί τους ξεκινάει δειλά δειλά από το Green του 1988 και κυρίως από το "Out of Time" και τους παρακολουθώ από πολύ κοντά σε όλη την δεκαετία της μουσικής και βιολογικής μου ενηλικίωσης την μοναδική μουσικά δεκαετία των 90’ς.

Τι εστί λοιπόν REM;  Οι REM ήταν μια δικαιολογία, η τέλεια δικαιολογία για όλα στην πιο κρίσιμη ηλικιακά περίοδο, στην εφηβεία και μέχρι τα είκοσι. Ήθελες λοιπόν να μιλήσεις στην άσχετη από μουσική αλλά καλοπροαίρετη κοπέλα; Κανένα πρόβλημα, οι φίλοι μας οι REM καθάριζαν... Έβαζες το πασπαρτού “losing my religion”,στην οικολόγα “It’s the end of the world as we know it”,στη ροκ  “what’s the frequency Kenneth”,ήθελες να πιάσεις κουβέντα για σινεμά και σήριαλ ; “man on the moon”.  Για κορυφαία βίντεο κλιπ , “drive”, για να την κάνεις να αναθαρρήσει  σε μια αμήχανη σχέση ”the one I love”, για να χωρίσεις “everybody hurts”.  Για να τα φτιάξεις με την κνίτισσα το σύνολο του στρατευμένου έργου τους πριν το 1996 που «ξεπουλήθηκαν» για 80 ψωροεκατομμύρια δολάρια στην Warner.

Η ουσία είναι ότι τα κορίτσια γούσταραν και θα γουστάρουν για πάντα τους REM. Αυτό που λένε ότι η μουσική ηρεμεί και το πιο άγριο ζώο… κάτι τέτοιο.  Όλα τα άλλα είναι περιττά, όπως είναι περιττά να πούμε για το μουσικό τους στυλ, τα καλύτερα τους τραγούδια και ότι είχαν τόσο πολιτικοποιημένο στίχο που εκνεύριζαν «μόνο» την αμερικάνικη κυβέρνηση , την CIA, το FBI, το Βατικανό, τα Σοβιέτ, τις πολυεθνικές, τους νεοφιλελεύθερους, το Λάμπρο Σκόρδα, τον Τάσο τον Κάκο και εσχάτως και τον Prowler. Τι άλλο θέλει κανείς για τους λατρέψει;

ΥΓ Ο Άρης Χατζηστεφάνου έχει κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα για τον πολιτικό στίχο της πρώτης περιόδου των REM.


Απαντάει με επιχειρήματα ο Prowler

Tι ωραίο και ρομαντικό κειμενάκι..
Κρίμα που θα στο γαμήσω..
Δυο λόγια κι από μένα για την τεράστια κομπίνα που έστησε στην πλάτη σου το MTV και οι πολυεθνικές (ο αντίχριστος δηλαδή..) με τη μουσική (?) απάτη που λέγεται REM.. Re Eimaste Mouskaria δηλαδή, κι αυτές τις Ραπίντ (άλλο πάλι και τούτο.. να υπερασπιστώ 4 άπλυτους κι αξύριστους μαντραχαλαίους, που βάλανε και το "Ραπίντ" στο όνομα τους.. και δεν γίνομαι πρεζάκιας;) Άη (σιχτίρι) Μούβμεντ πίπες εγώ τις ακούω βερεσέ..
Καταρχήν, τα παλτά αυτά είναι από την Αθήνα.. Έστω και της Τζόρτζια, "Αθήνα γαμημένη, ο ΠΑΟΚ δεν πεθαίνει.."..
Έπειτα, η μουσική που παίζουν, τα τραγούδια που γράφουν και τραγουδάει αυτή η ποντικομαμή ο Stipe έχουν ένα και μόνο target group: χοντρές, ανέραστες φοιτήτριες φιλοσοφίας (με κάτι θάμνους κάτι από τις μασχάλες που αν τις δεις, το παιδί του γείτονα δεν θα σταματήσει να κλαίει για 3 βδομάδας, η γάτα σου θα ψοφήσει και το pc σου θα βγάζει μπλε οθόνη κάθε μέρα..) Και πάλι καλά να λες, γιατί κάποτε το τάργκετ γκρουπ τους ήταν μόνο οι γκέϋ..
Που ήμουν;
Εσύ που ήσουν το καταραμένο καλοκαίρι του 1991 που βγήκε το Out of Time κι έβαλε το Losing my religion από τα (αγνά ακόμα) μπητσόμπαρα, μέχρι το καφενείο του Κυρ Νώντα;
Γιατί δεν έκανες κάτι να αποτρέψεις την εξάπλωση των ημιανάπηρων Αμμερικανών νεανίων;
Τώρα που το ξανασκέφτεσαι, δεν θα ήταν απείρως καλύτερα, αν έχωνες μια γεμάτη στα μούτρα της πατσόλας, που σηκωνόνταν μπροστά σου, και ξεπατίκωνε το "Do the Aftistik" χορευτικό του Stipe από το βιντεοκλίπ, ουρλιάζοντας στο αυτί σου "Αη θοτ δατ αη χερντ γιου λάφινγκ, αη θοτ δατ αη χερντ γιου κράϊ.."
Και τι στίχος ε;
"Σαν να σ' ακουσα να κλαις, σαν να σ' ακουσα να γελάς" και δως του τα λουλούδια για τον Μπάμπη Κεμανεντζίδη από τη ΒασιΠαπ, που τραγουδάει στον Σκορπιο..

Α! Σόρρυ, το έγραψε ο Stipe ο διαννοουμενος..
ΟΚ, τότε είναι κουλτούρα..


Ωραία, άντε εκεί να τους παραδεχτώ, εξαπάτησαν εκατομύρια μαλάκες ολ όβερ δε γουόρλντ, και πούλησαν της Παναγιάς τα μάτια σε αντίτυπα.. Μετά; Τι έκαναν μετά;
Πέρασαν 20 χρόνια, δεν μπορεί να μην έκαναν τίποτα..


Κι όμως, δεν έκαναν τίποτα..
Α! ξέχασα, έκαναν και κάτι καλό το 2011..
Διαλύθηκαν..