Κουλουράκια με σάλτσα

Αυτά τα 0-0 του πρώτου αγώνα, ποτέ μου δεν τα χώνεψα, ποτέ μου δεν μου έδωσαν ελπίδες για κάτι καλό στη ρεβάνς, και κατ' επέκτασιν, την πρόκριση.
Με νωπές τις μνήμες από το περυσινό 0-0 στην Καλογρέζα, αλλά και με την εικόνα του 0-0 του Σάντσεθ Πιθχουάν να αποδεικνύεται βουνό για τον Μαγκντί, τον Σκαρτάδο και τα άλλα παιδιά, σήμερα θέλω να γράψω δυο κουβέντες για το πιο διάσημο 0-0 στην ιστορία του ΠΑΟΚ.
Ένα 0-0, που γέννησε χιλιάδες νέα ΠΑΟΚτσάκια, αλλά και στιγμάτισε άλλα τόσα.

Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ελάχιστη σχέση αυτό το παιχνίδι με τα προαναφερόμενα, όπως και αυτό με την Ουντινέζε που έπεται (αφού μιλάμε για πρώτο ματς στην Τούμπα, και επαναληπτικό εκτός έδρας) αλλά όπως και να το κάνουμε, είναι ένας αγώνας - σταθμός, ορόσημο στην ιστορία του ΠΑΟΚτση, όπως θέλω να πιστεύω ότι θα είναι και αυτός της Πέμπτης, με θετική όμως εξέλιξη.

Χωρίς καλά καλά ακόμα να έχω κλείσει τα δέκα μου χρόνια, και με τον πατέρα να πηγαινοέρχεται στην Γερμανία, το άκουσμα του ονόματος της Μπάγιερν Μονάχου του παιδικού ήρωα Καρλ Χάϊντζ Ρουμενίγκε, αλλά και των Αουγκεντάλερ, Λέρμπυ, Ζαν Μαρί Πφαφ τρομάζει το μικρό ΠΑΟΚτσάκι

Η κόντρα που υπέβοσκε μεταξύ του πρώην προπονητή της Μπάγιερν, και ορισμένων εκ των σταρ της ομάδας, ήταν το πικάντικο στοιχείο των αναμετρήσεων, και οι δηλώσεις εκατέρωθεν έδιναν και έπαιρναν, με χαρακτηριστικότερη όλων, αυτή του Λάτεκ (διαδόχου του Τσερνάϊ) Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον προπονητή του ΠΑΟΚ, σε αντίθεση με πολλούς από τους παίχτες μου.


Στα καλά καθούμενα, ετοιμαζόμαστε για τιτανομαχία (ποιοί; εμείς!) με το βαυαρικό θηρίο.
Ο κόσμος συρρέει στην Τούμπα από νωρίς, στις επάλξεις όλοι άλλωστε εδώ και μέρες, η μεγάλη αναμέτρηση όμως παίζει ως δεύτερο θέμα στα δυο κρατικά κανάλια, αφού την ίδια μέρα η ομάδα του δημοσίου υποδέχεται την Μπενφίκα. Για δύο ώρες, χαζεύω μόνο την κερκίδα, και τίποτε άλλο, είναι το πρώτο ματς από το οποίο έχω έντονες εικόνες. Την 4 να φωνάζει ΠΑΟΚαρα, και την 8 να απαντάει Όμαδαρα. Πάσχιζε ο πατέρας μου να μου μεταδώσει το μικρόβιο του ΠΑΟΚτση (το είχα αλλά δεν του το'λεγα) και φοβόταν ο άνθρωπος πως τα πήγαιν'έλα στη Γερμανία θα με κάνουν κάναν φλώρο, ξενέρωτο λάτρη του ωραίου και Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου βλέποντας με να μαζεύω τα panini και να χαζεύω τα Μουντιάλ, και τα Κύπελλα Εθνών.
Όσο υπάρχει τράπουλα, θα βγαίνουνε ρηγάδες, και όσο υπάρχει Τούμπα, θα βγαίνουν ΠΑΟΚτσάκια.

Αυτό το βράδυ της 19ης Οκτωβρίου του 1983, δεν θα το ξεχάσω ποτέ όσο ζω, δεν θα ξεχάσω ποτέ τον παθητικό ρόλο της "μεγάλης" Μπάγιερν, τις δύο τεράστιες ευκαιρίες που σπατάλησε ο φονιάς, και την απογοήτευση που μας είχε κυριεύσει μετά το πέρας του 90λεπτου..
"Μπορούμε" ψέλλισε ο μπαμπάς, και λίγο μετά, άκουγα στο τρανζίστορ τον ίδιο τον προπονητή μας να τον επαναλαμβάνει. "Μπορούμε"

Επί δύο εβδομάδες, κάθε μα κάθε βράδυ, ο Γιώργος Κωστίκος εκτελεί τον Πφαφ λίγο πριν τη λήξη της ρεβάνς, και την επομένη στο σχολείο γίνεται πάρτυ - αποθέωση για τον μεγάλο ΠΑΟΚ.
Τα όνειρα, έχουν μόνο ασπρόμαυρο χρώμα, και ντύνονται όλα με μεγαλειώδεις προκρίσεις.

Η 2α Νοεμβρίου, έρχεται και η κρατική τηλεόραση μας κάνει το χατήρι να δείξει το μεγάλο ματς (αντίθετη απόφαση μόνο έκπληξη δεν θα προκαλούσε), και βλέπω μόνος το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, προσπαθώντας να εντοπίσω κάπου στο πλήθος τον πατέρα μου.

Φεύγοντας για ένα ακόμα ταξίδι, παραμονές του αγώνα, με καθησυχάζει λέγοντας μου Θα περάσουμε, εδώ κοτζάμ Παντελάκης έταξε πριμ βαρβάτο!
Το πρώτο ημίχρονο, δεν έχει ιδιαίτερες συγκινήσεις, ο τραυματισμός του Ρουμενίγκε όμως είναι μιαν ευχάριστη είδηση! Αρχίζω προσευχές γούρια και παγούρια, χαϊδεύω το κομποσκοίνι μου, και βρίσκομαι σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό. Χωρίς LSD.
Το Β' μέρος είναι με την μπάλα πάνω - κάτω. Αρχίζω και συμβιβάζομαι στην ιδέα της παράτασης, την ώρα που ο γάυρος τρώει τα γκολ το ένα μετά το άλλο. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Η παράταση ξεκινά, οι δύο ομάδες δείχνουν να φοβούνται η μία την άλλη, και να κρατάνε ανάσες για τα πέναλτυ (σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα χρόνια αργότερα, τότε απλώς χτυπιόμουν και τσατιζόμουν που δεν τους βάλαμε 3 γκολ), και στην ευκαιρία του Αλεξανδρίδη στο 110κάτι την πληρώνει η φουκαριάρα η γιαγιά μου. "Άντε βρε πουλάκι μου, πέσε για ύπνο, έχεις σχολείο άυριο"


Και αρχίζουν τα πέναλτυ. Ο Κωστίκος κάνει το 0-1, και ο πρώτος πανηγυρισμός στο σπίτι, αγκαλιά με τη γιαγιά, που παρακαλούσε κι αυτή να τελειώσει αυτό το κωλοπαίχνιδο και να πάει το εγγόνι της για ύπνο. Ο Αουγκεντάλερ στήνει τη μπάλα, ο Φούκι χτυπάει με τις τάπες του το δοκάρι (σήμα κατατεθέν για όλους εμάς τους πιτσιρικάδες wannabe τερματοφύλακες, στα επόμενα χρόνια, πιο πολύ κι από τις "Ζεμπεκιές του Σουρωμένου" του Μπρους Γκρόμπελαρ) κλείνω τα μάτια και ακούω πανηγυρισμούς από δίπλα!
ΝΑΙ!!!!
ΟΧΙ!
Ο ψυχασθενής Ρόμπινσον, διατάσσει επανάληψη. Ξανακλείνω τα μάτια και ξανακούω πανηγυρισμούς!!
ΝΑΑΑΑΙΙΙΙΙΙ!!!
Ε, ΟΧΙ !!
Εκ νέου επανάληψη από τον ανεκδιήγητο Άγγλο, και 1-1

Αρχίζω τα πρώτα μου μπινελίκια μπροστά στη γιαγιά, τα οποία ακόμα και η ίδια κάνει πως δεν τα ακούει. Αγκαλιασμένοι (σαν τους παίκτες της Squadra Azzura όταν υπάρχει διαδικασία των πέναλτυ) παρακολουθούμε τον Δημόπουλο να γράφει το 1-2. Το κομποσκοίνι, έχει ανεβάσει θερμότητα, και σειρά έχει ο Χένες. Το βλεπω με ανοιχτά τα μάτια, και ο Φούκι ξανααποκρούει! Κοιτάω τον ρέφερυ, όλα οκ! 1-2 ρεεε!!! Αφήνω τα χοροπηδηχτά, και ξαναπιάνω θέση στην αγκαλιά της γιαγιάς, με το αγαπημένο κομποσκοίνι στα χέρια, και τα νύχια στο στόμα.. "Κόψε τις κακές συνήθειες βρε, μην τρως τα νύχια σου, πόσες φορές στο'χω πει;" Καλά, δεν θα τα χαλάσουμε εδώ, τώρα ετοιμάζεται ο Σκαρτάδος και.... 1-3! Η πρόκριση, για την οποία ιδέα δεν είχα πόσο ιστορική θα αποδεικνύοταν, ήταν τόσο μα τόσο κοντά.. Ο Κράους κάνει το 2-3, και ο Βασιλάκος παίρνει θέση. Όμως ο Πφαφ, είναι κι αυτός ένας πολύ μεγάλος τερματοφύλακας, κι αποκρούει.. Ο Ρόμπινσον βέβαια, διατάσσει επανάληψη (λες και του δίνανε μπόνους αυτουνού για κάθε επανάληψη που θα έδινε) και σε αυτήν γίνεται το 2-4!! Τώρα, είναι η γιαγιά που τρώει τα νύχια της..
Ναχτβάϊ και 3-4, και ο Γιάννης Δαμανάκης ετοιμάζεται να κτυπήσει το κρισιμότερο πέναλτυ στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Δεν κοιτάω, μη σου πω οτι δεν ακούω κι όλας, και βλέπω μόνο την έκφραση του προσώπου της γιαγιάς. Η οποία σκοτεινιάζει. Το πέναλτυ χάθηκε.. Μαζί και η μεγάλη ευκαιρία.
Τα επόμενα μοιάζουν διαδικαστικά.
 4-4 ο Λέρμπι, 4-5 ο Αλαβάντας (με τη δεύτερη προσπάθεια), 5-5 ο Ντε Χάγκε, 5-6 ο  Αλεξανδρίδης, 6-6 ο  Ντιρμπέργκερ, 6-7 ο  Ψαρράς, 7-7 ο Μ. Ρουμενίγκε και πλέον έχουμε παραδοθεί στη μοίρα μας.. 7-8 ο Μπανιώτης, 8-8 ο Πφλίγκλερ,ο  Μαλιούφας εκτελεί, ο Πφαφ αποκρούει και παίρνει θέση ο ίδιος για το τελευταίο πέναλτυ.

9-8 και τα πρώτα δάκρυα για την ομάδα μου,  λύπης μα και υπερηφάνειας, και φυσικά χωρίς ακόμα να είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσα ΠΑΟΚτσάκια γεννήθηκαν εκείνη τη μέρα.
Μόνο για τη γιαγιά μου ήμουν σίγουρος.