Ωραίος..Μήπως όμως και μοιραίος?

Η αλήθεια είναι ότι δε σου γέμιζε το μάτι..Αγύμναστος, με πολύ μέτρια ντρίπλα, άμυνα με τα μάτια και πολλές τραβηγμένες προσπάθειες..Άλλα κάτι αρχίδια ΝΑ! (με το συμπάθειο..). Το μάτι του γυάλιζε και όταν ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1988 με το styling του Μαλιούφα δε πίστευες με τίποτα ότι θα γινόταν ο μεγάλος ηγέτης του ΠΑΟΚ.

Όταν όμως έβλεπες ένα παιδαρέλι με τζην μπουφάν και άσπρο παντελόνι (εκεί στο 2:57 του βίντεο) να πανηγυρίζει με απίστευτο πάθος το σπάσιμο της αήττητης πορείας του συμπολίτη, χωρίς καν να έχει αγωνιστεί και βρισκόμενος στην ομάδα μόνο λίγο καιρό, τότε λες "αυτός δικός μας είναι!"

Ναί, ο Μπράνισλαβ ή Μπράνε (όπως τον έλεγαν στην αρχή) ή Μπάνε (όπως τον λέμε όλοι μας) Πρέλεβιτς (ή και Πρέλιεβιτς) ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του ΠΑΟΚ. Η ιστορία και τα κατορθώματα του γνωστά και χιλιοειπωμένα.

Μήπως όμως εκτός από ωραίος ήταν και λίγο..μοιραίος? Μήπως στις κρίσιμες στιγμές δεν ήταν αντάξιος των προσδοκιών και λύγιζε όταν η μπάλα έκαιγε? Μήπως αν σε παρόμοιες περιπτώσεις στη θέση του ήταν κάποιος αριστερός με δεξιές τσέπες θα τον είχαμε κρεμάσει ανάποδα από το ταβάνι του Παλέ?

Ναί το ξέρω πως θυμάσαι αυτό (ίσως να ήταν και το μοναδικό παιχνίδι που ευστόχησε στο τελευταίο σούτ και κερδίσαμε..):

Γιατί θα μου πείς ήταν κι αυτό:

Αλλά εκεί μετά είχε Kinder-έκπληξη από το ψηλό αγόρι που έφτασε να παίρνει 340 εκατομμύρια (!!!) ελληνικές δραχμές και γκρίνιαζε γιατί του φωνάζαμε!

Η αλήθεια είναι πως όποτε έπαιρνε μπάλα στα τελευταία δευτερόλεπτα ο Μπάνε φοβόμουν πως θα γίνει το μοιραίο..Γιατί άραγε..???

Τι σου θυμίζω βραδιάτικα και σε συγχύζω εεε? Αμ εδώ? Βάλτο ρε Μπάνε!

Γιατί λίγα χρόνια μετά στον τελικό του ΣΕΦ μη μου πείς πως πίστεψες τον Μπούζα που στο εξώφυλλο του στα ΣΠΟΡΙΑ την επόμενη μέρα έγραφε για πεντακάθαρο φάουλ του Σιγάλα στον Μπάνε? Μεταξύ μας τώρα..κανένα φάουλ! Το πορτοφόλι του πήρε, μαζί και άλλο ένα πρωτάθλημα, άσχετα τα όσα τραγελαφικά είχαν προηγηθεί..("άσε τον Κόρφα να κατεβάσει!" φώναζα..)

Τα ίδια και στο ματς με τον Ρούλη τη σεζόν 1995-96..Καθαρό μυαλό μηδέν. Κρατάς τη μπάλα και τελειώνει η υπόθεση, αλλά η αυτοχειρία έκανε και πάλι την εμφάνιση της.

Για το τέλος άφησα το καλύτερο (μη νομίζεις ότι το ξέχασα-θα σε υποβάλλω σε μαρτυρικά βασανιστήρια μπασκετικέ μου ΠΑΟΚτσή!)..Ναί καλά κατάλαβες..Τρίτη και 13 ήταν εκείνη η αποφράδα μέρα και πάλι ο Μπάνε ο μοιραίος. Πρώτα με τη χαμένη βολή και στη συνέχεια με το χαμένο σούτ μπροστά στον Κούκοτς. "Δίπλα ο Κόρφας μόνος του είναι!!!" φώναζα, άλλα μάταια..

Όλες οι παραπάνω στιγμές έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τον Μπάνε μοιραίο! Ίσως είναι μια πτυχή που πολλοί ΠΑΟΚτσήδες (αν όχι όλοι) αγνοούσαν, μιας και το μόνο που θυμούνται από τον Τίγρη είναι πως έδινε πάντα βροντερό παρών στα κρίσιμα παιχνίδια με μεγάλες εμφανίσεις. 

Ξεχνούν κάτι όμως: σαν γνήσιος αρχηγός είχε κι αυτός την ιδιοσυγκρασία της ομάδας που εκπροσωπούσε..Μεγάλη, αλλά και αυτοκαταστροφική..