Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Έχουν να ανέβουν άρθρα και άρθρα στο δίκτυο για αυτό το ρημάδι το ντέρμπυ, ένα ακόμα δεν πειράζει, πολύ περισσότερο όταν αυτό το οποίο θα πιάσω είναι ένα ιστορικό ΠΑΟΚ - Άρης (από όλες τις απόψεις) το οποίο διεξήχθη σαν χτες παρά ένα μήνα, δηλαδή στις 16/03/1997.
Ήταν η ταφόπλακα της κίτρινης φυλής.

Το κλίμα ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία των δύο ομάδων, τόσο εκ διαμέτρου αντίθετο, με τον συμπολίτη να έχει απωλέσει προ πολλού τις ουσιαστικές ελπίδες του για παραμονή στην κατηγορία και να έχει αφεθεί στην μοίρα του για έναν ολόκληρο γύρο σχεδόν.

Το ηλεκτροσόκ της διοίκησης, με την πρόσληψη του Χουάν Ραμόν Ρότσα (ο οποίος τότε ακόμα θεωρούνταν πολύ πετυχημένος με νωπές  τις μνήμες της κατάκτησης του νταμπλ με τον Παναθηναϊκό, παίζοντας μάλιστα τρομερή μπάλα, και κάνοντας και σπουδαία πορεία στην Ευρώπη)

δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, την ώρα που η ιστορία με τα δελτία στον Βύρωνα αναδείκνυε τη σήψη μα και την ανοργανωσιά που επικρατεί σε αυτό το σωματείο γειτονιάς.

Στον ΠΑΟΚ από την άλλη, γεννούσαν και τα κοκόρια τους. Ο Αναστασιάδης έτρεχε ένα τρομερό σερί νικών, ο Φραντζέσκος έκανε κάθε φάουλ και γκολ, ο κόσμος μετέτρεπε σε Τούμπα κάθε εκτός έδρας,η ομάδα πήγαινε τρένο για ΟΥΕΦΑ, εν ολίγοις πέρα από τις ούτως ή άλλες τεράστιες διαφορές των 2 σωματείων, εκείνη την Κυριακή τίθονταν αντιμέτωπες η μέρα με τη νύχτα..

H γιορτή στήνονταν εδώ και  μέρες, και δεν γινόνταν να χαλάσει με τίποτα, η ηδονή άλλωστε να ρίξεις με τα ίδια σου τα χέρια τον (άλλοτε απλώς αδιάφορο, άλλοτε μισητό, μα σίγουρα ενοχλητικό) συμπολίτη, δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο στον μάταιο τούτο κόσμο, και το ασπρόμαυρο κομμάτι της κερκίδας γεμίζει από πολύ νωρίς.

Το pre game show (όπως έχει γράψει και ο Prowler) περιλαμβάνει δελτία που ψάχνουν τον οδηγό, νεκροφόρες και αεροπλανάκια, κακά τα ψέμματα όμως.. Η ώρα δεν περνάει με τίποτα, και όχι μόνο αυτό, αλλά μπάλα είναι ρε πο^$τη δεν ξέρεις τι γίνεται.

Ειδικά δε, μετά το στείρο πρώτο  ημίχρονο, το άγχος μεγαλώνει, η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά, και οι "φίλοι" μας στην Θ8 έχουν αρχίσει να ξεθαρρεύουν.

Στο τέταρτο της αναμονής για την επανέναρξη του παιχνιδιού μοιάζει με αιώνα, δεν είναι τόσο η δική μας νίκη, δεν είναι τόσο ο διαφαινόμενος υποβιβασμός του συμπολίτη, είναι που πρέπει να τον ρίξουμε εμείς. 

Να ρε, θα βάλει τον Ντιμκόφσκυ μου λέει ο διπλανός μου, και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ, αλλά η αλήθεια είναι πως με τον Ζουμπούλη απόντα, τον Φραντζέσκο να μην έχει κερδίσει έστω ένα φάουλ της προκοπής, και μόνο προωθημένο τον Ζήση Βρύζα, δεν νιώθω και πολύ ήρεμος.

Βλέπω μπάλα ο μπαγάσας!

Στο Β' μέρος, βλέπουμε άλλο ματς. Ο ΠΑΟΚ, μπαίνει δυνατά από νωρίς, και κάνει τις ευκαιρίες που δεν έκανε επί 45'. Τις χάνει όμως όλες. Και τις χάνει ένας παίκτης. Ο Βρύζας.

Η κερκίδα μουρμουρίζει, το σιχτίρι πάει κι έρχεται, τον περνάω κι εγώ γενιές 14.

Με τον Βρύζα μπροστά, δεν βάζουμε γκολ 10 ημίχρονα να παίζουμε..

Βλέπω πολύ μπάλα ο άτιμος!

Ο Άγγελος βγάζει τον Πίρβου, και περνάει το πολωνικό μυδράλιο (τον Ντιμκόφσκυ, πλάκα κάνω εντάξει) και στο επόμενο λεπτο, η κάθετη μπαλιά του Γιώργου Τουρσουνίδη βρίσκει τον Ζησάκο στην καρδιά της περιοχής του Άρη, αυτός με κίνηση πολύ μεγάλου φορ, γυρίζει το κορμί του, και πλασάρει ιδανικά την Χριστίνα. 1-0..

Παικταρά Βρύζα!!! Όλοι δίπλα μου ξαφνικά θυμούνται πόσο πολύ πίστευαν αυτό τον τεράστιο ποδοσφαιριστή, και τι μ@λ@κες είναι αυτοί που κράζουν παίκτη της ομάδας μας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.. Έλα ντε..

Δεν περνάνε 5', και ο Σπύρος Μαραγκός κερδίζει μια χαμένη μπαλιά από τα δεξιά της επίθεσης, κάνει την παράλληλη σέντρα, και ο Βρύζας βάζει το πόδι του, τόσο όσο χρειάζεται για να τη στείλει για 2η φορά στα δίχτυα. 2-0!

Χρυσή αλλαγή ο Ντιμκόφσκυ!

Tα επόμενα 15-16 λεπτά κυλάνε σε ένα ατελείωτο γλέντι και πανηγύρι, που θα κρατήσει μέχρι τον επόμενο..Οκτώβριο (την μέρα που εμείς αποκλείαμε την Άρσεναλ, αυτοί επούλωναν τις πληγές τους από το διπλό των Τρικάλων στο Χαριλάου) και ούτε το γκολ που θα βάλουν στο 88' στέκεται ικανό να χαλάσει το πάρτυ. Ο ΠΑΟΚ είχε στόχο την έξοδο στο ΟΥΕΦΑ, και τον πέτυχε, ο Άρης πάλευε να αποφύγει το μοιραίο, και φυσικά δεν τα κατάφερε.

Όπως έχει γραφτεί κι εδώ μέσα, η καζούρα η δική τους, είναι που μας έκοψαν το πρωτάθλημα.

Η καζούρα η δική μας, αφορά υποβιβασμό..

Και λίγα χρόνια μετά, πάλι ο ΠΑΟΚ θα είναι η αρχή του τέλους στις ελπίδες τους για παραμονή, αλλά αυτά θα τα δούμε εν καιρώ.